+ 21

تو این لحظه که دارم مینویسم هم از دستش یه دنیا دلخورم، هم بهش حق میدم!

یعنی دقیقا قلبم یه عالم بهونه میگیره و اشک میریزه ولی سریع عقلم میاد بغلش میکنه و با سلاح منطقش قانعش میکنه که حق با اونه! تقصیر من چیه که دوری ازش برام مثل جون کندن تو یه غار سرد و یخبندونه که قندیلاش دونه دونه میفتن روی سرمُ با هر ضربه ای بغضم میترکه؟ انتظار یدونه مسیج سر صبح یا سر شب حتی خالی که فقط بدونم گاهی گوشه ذهنش میون یه عالم سنگ و بلوک و آجر منم دستی براش تکون میدم و به یادش میام چیز زیادیه؟